Wyjaśnienia dotyczące sposobu ustalania podwyżki od lipca 2020 r.
Ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz.U.2020.830 t.j.) przewidywała w art. 7 ust. 2, że od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalane było jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku (0,64, 0,73, 1,05) do ustawy i kwoty 4200 zł brutto. Natomiast od dnia 1 lipca 2020 mechanizm wyliczania ulega zmianie. Ustalenie wynagrodzenia zastaje powiązane z kwotą przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski.
Czyli należy uwzględnić do wyliczenia następujące parametry:
- 4918,17 zł opisane wyżej przeciętne wynagrodzenie zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 lutego 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2019 r.
- 0,64 albo 0,73, albo 1,05 – współczynniki pracy wskazane dla pielęgniarek i położnych w załączniku do ustawy o sposobie ustalania wynagrodzenia (lp. 7,8,9)
Daje to kwoty odpowiednio:
- 3147,63 zł, 3590,26 zł, 5164,08 zł.
Kolejnym krokiem jest ustalenie opisane w art. 3 ust 1 pkt 5 lit d przywołanej ustawy.
na dzień 1 lipca 2020 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, podwyższa się co najmniej o 20% kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy najniższym wynagrodzeniem zasadniczym a wynagrodzeniem zasadniczym tego pracownika.
Przykład:
Pielęgniarka ze specjalizacją (lp.8 wsp. pracy 0,73) na dzień 30 czerwca miała wynagrodzenia zasadnicze wynikające ze stosunku pracy 3275,24 zł
3590,26 – 3275,24 = 315,02 x 20% =63,00 zł
Ustawa określająca sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, ma zastosowanie do osób zatrudnionych w podmiotach leczniczych o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567), co oznacza, że podmiotami leczniczymi są:
1)przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495) we wszelkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, (w tej grupie mieszczą się NZOZ)
2)samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej,
3)jednostki budżetowe, w tym państwowe jednostki budżetowe tworzone i nadzorowane przez Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Sprawiedliwości lub Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, posiadające w strukturze organizacyjnej ambulatorium, ambulatorium z izbą chorych lub lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej lub położną podstawowej opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 357, 730 i 1590),
4)instytuty badawcze, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1350 i 2227),
5)fundacje i stowarzyszenia, których celem statutowym jest wykonywanie zadań w zakresie ochrony zdrowia i których statut dopuszcza prowadzenie działalności leczniczej,
5a)posiadające osobowość prawną jednostki organizacyjne stowarzyszeń, o których mowa w pkt 5,
6)osoby prawne i jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania,
7)jednostki wojskowe
- w zakresie, w jakim wykonują działalność leczniczą.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.n.w.z.m. – do dnia 31 grudnia 2021 r. podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, z uwzględnieniem warunków opisanych w ustawie.
Wynagrodzenie, o którym mowa w art. 3 ust. 1 u.n.w.z.m. to wynagrodzenie ogłaszane przez Prezes Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 ust. 1 lit.a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.). Na dzień 1 lipca 2020 r. zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 lutego 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2019 r. (M.P. poz. 174), jest to kwota 4918,17 zł.